لازم نیست به همه سوالات پاسخ بدهیم

یکی از اشتباهات رایج در بین ما ایرانی ها این است که فکر میکنیم باید به هر سوالی که از ما پرسیده میشود جواب بدهیم.

این در حالی است که بیشتر سوالاتی که از ما پرسیده می شوند جواب ندارند، یا حداقل جواب خاص خاصی ندارند. بیشتر اوقات جواب سوالاتی که از ما پرسیده می شوند بسیار ساده هستند.

اما در فرهنگ فارسی از روی ادب یا آداب و یا احترام فکر می‌کنیم که باید به همه سوالات جوابی دهن پرکن بدهیم.

قالب مواقع بیشتر مواقع لازم نیست جواب خاصی بدهیم. مثلاً از ما پرسیده می شود امروز چه کاری انجام دادی؟ نیازی نیست به تمام کارهایی که در طول روز انجام دادیم اشاره کنیم. این در حالی است که می توانیم خیلی ساده بگویم امروز به کارهای روزانه پرداختم و یکی دو تا اتفاق متفاوت روز من رو جذاب کرد. همین!

نیازی نیست به کارهایی که در طول روز انجام دادیم اشاره کنیم.

یا مثلاً در یک جلسه رسمی از ما پرسیده می شود که دقیقا مشغول چه کاری هستید؟ لازم نیست تمام فعالیت هایی را که انجام میدهیم بازگو کنیم. هنگامی که می توانیم به صورت خلاصه و یا مهمترین کارهایی را که انجام میدهیم، ذکر کنیم.

خیلی از مواقع ما زمان مذاکرات تجاری هم با این مشکل مواجه می شویم. مثلاً وسیله ای داریم که نحوه توضیح کارکردن آن بسیار پیچیده و البته برای مشتری مان غیر ضروری است. به طور مثال ما فروشنده یک دستگاه وای فای هستیم، لازم نیست به بازه فرکانسی دستگاه اشاره کنیم، همین که برد فرکانس را بگوییم کفایت میکند. برای مشتری که نه سواد کافی دارد و نه این اطلاعات به او کمک میکند. گفتن توضیحات اضافه یکی از مشکلات اساسی گفتار ما محسوب می شود.

اگر ما ایرانی ها بتوانیم تعارفات گفتاری خود را کنار بگذاریم، اولا گفت و گو های ما بسیار کوتاه تر خواهد شد، جواب های ما کوتاه تر و منطقی تر خواهند شد و در نهایت تعاملات ما موثر تر خواهد شد.